Drobiarstwo wielkopolskie w XX wieku, część II - okres od 1945 do 1970 roku


Prof. dr hab. Helena Kontecka UP Poznań


 Druga wojna światowa spowodowała duże straty w drobiarstwie na terenie całego kraju. W 1946 roku pogłowie drobiu w województwie poznańskim wynosiło 3,9 mln szt., w tym kur 2,9; gęsi 0,3; kaczek 0,6 i indyków 0,09, co stanowiło odpowiednio 18,7; 20,7; 31,2 i 27,5% krajowego. W tamtych latach pogłowie drobiu odbudowywano rozprowadzając wśród rolników jaja wylęgowe i drób otrzymany w ramach pomocy UNRRA (Organizacja Narodów Zjednoczonych ds. Pomocy i Odbudowy). W wyniku zachodzących zmian (rozwiązano izby rolnicze) organizacją drobiarstwa zajęło się Zrzeszenie Związków Hodowców i Producentów Drobiu, funkcjonujące w ramach Związku Samopomocy Chłopskiej. Ważnym aktem prawnym była uchwała Komitetu Ekonomicznego Rady Ministrów (KERM) z 1949 roku, w sprawie rozwoju fermowej produkcji drobiu. W rezultacie zorganizowano w Państwowych Gospodarstwach Rolnych (PGR) i spółdzielniach produkcyjnych dużą liczbę ferm kurzych, kaczych, indyczych oraz gęsich. Trudno jednak ustalić ile w tym czasie powstało ferm w woj. poznańskim. Wiadomo jednak, że niewiele w sektorze uspołecznionym, bowiem tylko 5 spółdzielni prowadziło wówczas zespołowy chów drobiu.

Wstecz

Partnerzy

Zakup czasopisma