Z badań nad kuropatwą (Perdix perdix)


dr inż. Sebastian Nowaczewski Katedra Hodowli i Użytkowania Drobiu UP w Poznaniu


W Polsce obserwowany jest stopniowy choć powolny spadek liczebności populacji kuropatw (fot. 1). W celu zmiany tej niekorzystnej sytuacji, Naczelna Rada Łowiecka w roku 2002 przyjęła Krajowy Program poprawy warunków bytowania i rozwoju populacji kuropatwy w Polsce. Jednym z zadań tego projektu jest sztuczne odchowywanie kuropatw i ich reintrodukcja, na terenach dla nich korzystnych, jak i tych, na których kiedyś występowały dość licznie. Okazuje się jednak, że aby populacje dziko-żyjące mogły egzystować, potrzebne jest ich ciągłe uzupełnianie osobnikami z hodowli fermowej. Niestety bardzo często ptaki takie nie są w pełni przystosowane do życia na wolności. Nie wykazują bowiem lub mają upośledzone specyficzne formy zachowań pozwalające im przetrwać w naturze. Kontakt z człowiekiem oraz szereg innych czynników stresowych w chowie fermowym wypacza prawidłową percepcję zagrożenia przez ptaki utrzymywane tam w dużych grupach (Rantanen i in. 2010). U kuropatw wykazano m.in., że pisklęta odchowywane przez biologicznych rodziców, w porównaniu z ptakami wychowywanymi sztucznie, cechowały bardziej sprawne zachowania anty-drapieżnicze, połączone ze znieruchomieniem (Beani i Dessi-Fulgheri 1998). Dlatego też, prowadzono i prowadzi się szereg badań, które mają na celu ocenić i docelowo poprawić nie tylko wyniki reprodukcyjne, ale przede wszystkim cechy przystosowawcze introdukowanych różnych gatunków ptaków po wypuszczeniu ich na wolność (Wise 1995, Nowaczewski i in. 2000, Bagliacca i in. 2004, Krystianiak i in. 2005, Watson i in. 2007, Rantanen i in. 2010).

Wstecz

Partnerzy

Zakup czasopisma