Tlen jest pierwiastkiem koniecznym do zachowania życia na Ziemi. Jednakże w pewnych warunkach może okazać się toksyczny i przyczyniać się do uszkodzenia tkanek i narządów (Kalisz i in., 2007). Ocenia się, że 2–5% tlenu pochłoniętego przez organizm ulega konwersji do reaktywnych form tlenu (RFT) [Skólmowska i Kmieć, 2011]. Są to atomy, cząsteczki lub fragmenty cząsteczek zdolne do niezależnej aktywności, które zawierają jeden lub więcej niesparowanych elektronów znajdujących się na zewnętrznych orbitach (Kuciel-Lewandowska, 2014). Większość RFT ma swój początek podczas jedno-, dwu- lub trójelektronowej redukcji cząsteczki tlenu w łańcuchu oddechowym (Gutowicz, 2011); ich źródłem mogą być także reakcje katalizowane przez czynniki fizyczne (np. promieniowanie ultrafioletowe) oraz w procesach metabolizmu różnych egzogennych związków chemicznych (Karpińska i Gromadzka, 2013). Do RFT zalicza się: tlen singletowy 1O2, anionorodnik ponadtlenkowy O–2, nadtlenek wodoru H2O2 oraz rodnik wodorotlenkowy OH (Kuciel-Lewandowska, 2014). RFT biorą udział m.in. w obronie przed patogenami, skurczu mięśni, regulacji napięcia naczyniowego, w funkcjonowaniu gruczołów dokrewnych (Maksimowicz i in., 2011). Z drugiej strony RFT są postrzegane jako jeden z czołowych czynników patogennych większości obecnie diagnozowanych chorób: cukrzycy, miażdżycy, zespołu Downa, nowotworów trzustki, płuca, krtani i pęcherza moczowego (Świderska-Kołacz i in., 2012; Woźniak i in., 2012).